Zondag 6 april 10.00u, 5e Zondag in de Veertigdagentijd Voorganger: ds. Niek Scholten - met Kunstafbeeldingen

Het beroemde en bewogen verhaal van de ‘verloren zoon’, waarover ik een collega altijd hoor zeggen dat de titel eigenlijk ‘de gevonden zoon’ zou moeten zijn, want dat ‘gevonden worden’ is de essentie.

Om het verhaal goed aan te voelen moet je eigenlijk het kader lezen waarin het aan het begin van hoofdstuk 15 gezet wordt: het gemor van Farizeeërs en Schriftgeleerden over Jezus’ omgang met tollenaars en zondaren.

‘Gemor’ is overigens een woord uit de woestijntijd: dat je liever terug wilt naar de vleespotten van Egypte en dus ook de bijbehorende machts- en gezagsverhoudingen én moraal, dan dat je het nieuwe avontuur van een heel ánder, socialer en vergevingsgezinder leven op weg naar een beloftevol land aangaat. Jezus zegt: ik zoek het verlorene om dat te vinden en ‘thuis’ te brengen, d.w.z. ín de mensengemeenschap (en niet daarbuiten).

De rest van het verhaal is ‘bekend’ en vooral ontroerend. Die jongen die zich na zijn omzwervingen niet meer waardig acht nog ‘zoon van zijn vader’ te zijn, maar door die vader (volgens Rembrandt en Henri Nouwen) ‘vaderlijk’ én ‘moederlijk’ warm wordt verwelkomd.

En zijn broer die er wat van zegt - jaloers - en nooit beseft heeft hoe goed hij het thuis had.

Overigens is er ook de diepere parallel met Jezus aan te wijzen: ook hem wordt door zijn hierboven genoemde ‘broeders’ verweten de liefde van zijn hemelse Vader te verkwisten onder ‘hoeren’ enz.; hij had maar beter ‘verloren’ en ‘gestorven’ kunnen blijven. En als je dat zó leest wordt de omhelzing van de Vader niet minder dan een opwekking uit de doden!